Է՜խ, երեխանե՛ր երեխանե՛ր։ Ամեն օր դուռը զխկացնելով փակում բացում փակում բացում, դե լա՛վ էլի, հոգնեցինք։ Ճիշտ է, կան նաև լավ բացող ու փակող մարդիկ, բայց հիմնական զխկացնելով փակում բացում փակում բացում են։ Արդեն իմ կողկի պատն է տուժում՝ գաջն է վրայից թափում։ Մեղկ ենք մենք, մի քիչ լավ վերաբերվեք մեզ հետ։ Լավ կլիներ, եթե վերանորոգեին ինձ, բայց ո՛չ, ուզում են թողնել, որ փտեմ, փչանամ՝ ծերանամ արդեն, որ նոր տանեն.. չէ՛, չէ՛, վերանորոգելու չէ, այլ գցեն մի մեծ աղբանոց (սվալկի)։ Այսպիսին եմ պատկերացնում իմ կյանքը ապագայում։ Արդեն ճանապարհի մեջ եմ։